پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

در ابتدای قرن بیست و یکم و در دوران مدرن یا به تعبیری در دوران پست مدرن چه نیازی به خواندن آثار عرفانی است؟ پاسخ نخست اینکه اگرچه اکثریت ما با اندیشه‌های مدرن و پست مدرن آشنایی و کمابیش انس و الفت داریم، اما هنوز هم کسانی در جهان هستند که با همه مبانی نظری عرفان موافقند و می‌توانند کتاب‌های عرفانی را از آن‌رو که کتاب‌های عرفانی است، بخوانند و همان حظی را که خوانندگان در قرون گذشته می‌بردند، ببرند. اما پاسخ مهم‌تر دوم اینکه اگر شما مبانی نظری کتاب‌های عرفانی را قبول نداشته باشید، یعنی حتی اگر وجود خدا را هم قبول نداشته باشید یا به وصال الهی و به تعبیر مترجم اتحاد با خدا و فناء فی‌الله و بقاء بالله، قائل نباشید، اما بسیاری از آنچه در آثار عرفانی هست برای نیل به مقصود خوب هستند یعنی برای رسیدن به یک زندگی خوب یعنی اخلاقی و یک زندگی خوش یعنی زندگی که از لحاظ روانشناختی با کمترین درد و رنج ممکن همراه است و زندگی که در آن سلامت اخلاقی داشته باشیم و در آن بتوانیم بیشتر تحمل درد و رنج و کمتر تحمیل درد و رنج کنیم.

بشیر معتمدی، عضو هیأت علمی پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی در یادداشتی به پخش سریال «احضار» اعتراض کرد و نوشت: دست‌اندرکاران تولید چنین فیلم‌ها و سریال‌هایی و به ویژه مسئولان صداوسیما که همواره ادعای دل نگرانی نسبت به دینداری در جامعه را دارند، چنانچه بخواهند سطح دینداری و معرفتی مخاطبان خود را در قالب فیلم و سریال ارتقاء بخشند، نیاز به این معجزات پوشالی از قاب تلویزیون ندارند.

از اولین روزهای طرح مفهوم «سلامت معنوی» در نیمه نخست قرن نوزدهم، برخی بر این باور بودند که سلامت معنوی برآمده از دین است و دین می‌تواند متولی سلامت معنوی مردم باشد.

پیتر برگر این نظم اجتماعی را برای دین باور دارد، اما معتقد است که در دنیای جدید می‌باید به جنبه‌های شخصی و خصوصی از دین توجه کرد. به باور او، امروزه سویه‌های اجتماعی و انضباط‌طلبی، جای خود را به رویکردی فردی و خصوصی از دین داده است. او به این باور است که دین در جهان مدرن، کارایی اجتماعی خود را کم و کمتر کرده و به حیطه‌های خصوصی بسنده نموده است.

اگر امروز علوم انسانی در غرب به پیشرفت و جایگاه والایی رسیده است حاصل مطالعات صحیفه سجادیه و گرته برداری اندیشمندان آن ها از سخنان گوهربار ائمه اطهار(ع) است به ویژه مباحث اخلاقی که امام سجاد(ع) در تمامی ابعاد برایش مساله طرح کردند.

محمدرضا قائمی ‏نیک گفت: منازعه‌ای که بین روشنفکران و اسلام‏گرایان مطرح است این است که آیا ما خودمان را به عنوان یک کشور جهان سومی و توسعه‏ نیافته تلقی کنیم که باید مسیر توسعه را طی کنیم؟